Sweet Music Man

Posted on januari 11, 2015

Het ooit zo verguisde muziekgenre country is razend hip. Zelfs in het wat benauwde Nederland, dat zo ver lijkt af te staan van de ruimte en ruigheid die de noordamerikaanse koeienjongens en – meisjes kenmerkt. Maar we winnen er tegenwoordig op een haar na songfestivals mee…De zichzelf respecterende Nederlandse artiest met boerenroots vertrekt richting Nashville om daar de sound van zijn of haar leven te ontdekken. In ieder geval Ilse. En Waylon trouwens ook!

Ik ben er ook gek op. Al vanaf Charlie Rich met zijn The Most Beautiful Girl en Charlie Daniels Georgiaanse duivel. De zoveelste voorliefde die ik niet meer geheim hoef te houden om er nog bij te horen.

Decennialang probeerde ik mijn omgeving ervan te overtuigen dat ik te witte muziek verafschuwde en verdrong ik dit onuitwisbare witte vlekje op mijn blazoen uit alle macht.

Niet dat ik me ooit werkelijk in verdiept heb. De vlek was behalve wit ook een beetje blind… Af en toe kwam er een countrysong voorbij en dan genoot ik ervan, zonder dat al te duidelijk te laten blijken en er genoeg aandacht aan te besteden….

Country is namelijk zuiver wit!

Oh jee, jullie zien me al onder een puntig wit laken een toorts dragen en dood en verderf zaaien, maar zo ben ik niet!

Ik leg uit! Het is niet het wit dat stiekem de kunst afkijkt van de uit andere werelddelen geimporteerde medemens en het dan een vernisje geeft. Het is muziek van witte mensen, maar zeer oorspronkelijk en recht uit de ziel ontsproten.

Country heeft dezelfde status als soul en blues in dat opzicht, wat mij betreft.

De viool en de steel guitar. Bij wijze van spreken bouwt de barn – de boerenstal – zich er als vanzelf omheen.

Een laagje suikerzoete romantiek dat ervoor zorgt dat de harde plattelandswerkelijkheid nooit helemaal versteent.De harde mannen die de zelfbewuste vrouwen nooit werkelijk de baas zijn.

Het wordt tijd dat ik me er eens grondig in verdiep en niet pretendeer alles te weten van het wereldje in Nashville omdat ik de Netflixserie nauwgezet volg.. (Terwijl ik dit schrijf, wiki ik het levensverhaal van Willie Nelson en oh! Dit is een man naar mijn hart!)

Het genre sluit natuurlijk ook perfect aan bij mijn oorsprong. De eeuwenlang geïsoleerde Maas- en Waalse klei. Wij hadden óók weidse weiden vol koeien. En verder waren er alleen de rivieren en het harde bestaan.

Some times it’s hard to be a woman
Givin’ all your love to just one man
You’ll have sad times and he’ll have good times
Doin’ things that you don’t understand

Het is net of ik mijn moeder hoor praten!

Hoewel er natuurlijk allang een nieuwe generatie toekomstige legendes is opgestaan, Met een eenentwintigste eeuwse boodschap

Anyway. Vandaag had ik de eer bij een concert te mogen zijn, geleid door de dame die countrylegendes in Nederland hoogstpersoonlijk herintroduceert, Lana Wolf.

Haar collega Pam MacBeth zong het prachtige lied van Kenny Rogers met de titel van dit stukje tekst. Het slaat óók op de man die – niet geheel toevallig – naast me zat. In het liedje wordt de sweet music man met pijn in de ziel van de zangeres aan zijn lot overgelaten. Ik ga dat nooit doen met die van mij hoor!

bron: https://citroenvlinder.wordpress.com/2015/01/11/sweet-music-man