DE WOLF IS LOS

De (bijna) 40-jarige zangeres Lana Wolf is zo Hollands als ze maar zijn kan, maar dat zou je niet zeggen wanneer je haar op het podium ziet met haar jongste muzikale initiatief THE AMERICAN COUNTRY LEGENDS, kortweg TACL.

Gisteravond waren we erbij in het Isala Theater in Capelle a/d IJssel. Country muziek krijgt in ons land nog steeds niet de aandacht die het verdient. Deels komt dit door het wat suffige imago van het ‘line dancing’ waar het vaak mee wordt geassocieerd, deels ook omdat er niet zoveel bands zijn die deze muziek op hun repetoire zetten, laat staan dat ze zich erin specialiseren. Ilse de Lange doet een serieuze en geslaagde poging om country geloofwaardig over het voetlicht te brengen en steel gitarist André Sommer heeft ook nog vast wel stevige verhalen van zijn country band uit de jaren ’70 en ’80, maar dat is het dan wel. Ria Valk zijn we vergeten.

Wie echter ooit in Nasville is geweest (zoals yours truly) beseft dat we hier over een muziekstijl hebben die nog steeds een belangrijk deel uitmaakt van de Amerikaanse muziekindustrie.
En wie via Netflix de Amrikaanse tv-serie NASHVILLE volgt (zoals yours truly) is dan al gauw geïnteresseerd in een initiatief als dat van Lana Wolf.
De band en vocalisten die ze voor dit project om zich heen heeft verzameld overtuigen zowel in instrumentaal als vocaal opzicht en staan garant voor een avondje prima entertainment.
De term ‘country’ wordt niet zo nauw genomen want ook stukken van Andrew Gould en CSN en Stephen Stills komen voorbij. De aangekondigde stukken van Randy Newman en Bonnie Raitt heb ik node gemist, maar goed.

De ritmesectie van TACL staat als een huis, steel gitarist Johan Jansen klinkt verdomd ‘authentiek’, gitarist Wim van de Vliert komt met take solo’s en pittig ‘guitar picking’ voorbij en wordt niet voor niets de Nederlandse Vince Gill genoemd en lead zangeressen Lana Wolf en de Amerikaanse Pam MacBeth kleuren fraai samen. Ook de ‘close harmony’ is met soms 5 stemmen ook dik voor mekaar, kortom een theatershow die een groter publiek verdient dan het (redelijk bejaarde) gezelschap dat in Isala Theater was samengekomen. Daardoor bleef de enthousiaste participatie die je van Amerikaans publiek gewend bent uit en dat was dan ook eigenlijk het enige minpuntje deze avond.

Een aanrader voor C&W liefhebbers, maar misschien juist wel voor hen die deze muziekstijl tot nu toe links hebben laten liggen. Laat je verrassen, aan het enthousiasme en hef vakmanschap van TACL zal het niet liggen.

Recensie :
René van Broekhoven